Un jour je parlerai moins, jusqu’au jour ou je ne parlerai plus, zong Alain Bashung in « Résidents de la république », één van zijn laatste hits in Frankrijk en Wallonië. Hij wist toen al dat het een longkanker zou zijn die hem voorgoed het zwijgen zou opleggen. Bashung werd 61.Bashung was een artiest die een breed publiek aansprak, werd in het Waalse landsgedeelte zowel gedraaid op jongeren rockzender Pure FM als op la Première, Bel RTL en Classic 21. Bashung is muzikaal misschien nog het best te vergelijken met iemand als Raymond Van Het Groenewoud: een vakman met een lange staat van dienst, vaak pure pop, maar met af en toe een scherp kantje.
Het Magazine Les Inrockuptibles bedacht hem in 2008 nog met de bijnaam « le dernier des géants de la chanson française ». Hij vulde voor veel fans de leegte in die Gainsbourg na zijn dood liet: een artiest met een geweldig appeal, die grote drommen muziekliefhebbers van divers pluimage aansprak. Let wel: Bashung muzikaal vergelijken met Gainsbourg, zou – hoewel le grand Serge een beroep deed op Bashung voor de realisatie van zijn album Play Blessures – wat kort door de bocht zijn.
Het grootste deel van de muziekjes van Bashung bestond uit radiovriendelijke hits (Gaby oh Gaby of Le vertige de l’amour) maar een aantal van zijn platen zijn minder toegankelijk en daardoor wat boeiender dan het doorsnee Franse chanson, vooral het latere werk: L'imprudence" uit 2002 en “Bleu Petrol” uit 2008, zijn een luisterbeurt waard.
Het laatste publieke optreden van, zwaar door zijn ziekte getekende, Bashung dateert van 28 februari (drie weken voor zijn overlijden) bij de uitreiking van de Franse muziekprijzen. Hij werd gelauwerd met drie nieuwe trofeeën, die hij bij de acht eerdere in zijn carrière mocht voegen. Hij werd daardoor de meest onderscheiden artiest van het Franse chanson.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten